Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/192

szła w mojem życiu. Ale skoro już wszedłem, muszę wytrwać do końca.
 — A gdybym ci odmówił pomocy?
 — Komitet bretoński przewidział i to — odrzekł z uśmiechem Gaston.
 — I cóż postanowił?
 — Obejść się bez tej pomocy.
 — Więc twoje postanowienie?
 — Jest nieodwołalne.
 — Powiedziałem wszystko, co uważałem za potrzebne powiedzieć — zaczął Regent — ale ponieważ chcesz koniecznie, rób, jak ci się podoba.
 — Zdaje mi się, że Wasza Dostojność pragnie się wycofać? — zagadnął Gaston.
 — Czy masz jeszcze coś więcej do powiedzenia?
 — Dziś nie, ale jutro, pojutrze...
 — Masz przecież kapitana: uwiadomiony przez niego przyjmę cię, ilekroć zażądasz.
 — Wasza Dostojność! — przemówił Gaston stanowczo. — Żadnych pośredników w tym rodzaju! Wasza Dostojność i ja, pomimo różnicy zasług i stanowiska, jesteśmy równi wobec rusztowania, które nam zagraża. Niech mi więc wolno będzie porozumiewać się z tobą, Mości książę, ilekroć będę potrzebował.
 Regent zastanowił się.
 — Dobrze — odpowiedział po chwili — Pisz do mnie pod adresem: „pana Andrzeja,“ na poste restante, oznacz godzinę, jaka ci będzie dogodna, a stawię się tutaj.