Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/201

 — O! nie... Tego błazna każemy powiesić, gdy nam nie będzie potrzebny; ale teraz trzeba go jeszcze oszczędzać.
 — A ten kapitan, kto on jest?
 — Wasza Dostojność spotkał go przed tygodniem na ulicy Saint-Honoré, w pewnym domu...
 — Co ty gadasz?
 — Widzę, że będę musiał dopomódz Waszej Królewskiej Wysokości, która ma tak krótką pamięć!
 — Mów, błaźnie!
 — Wyszedłeś Mości książę tydzień temu w nocy, przebrany za muszkietera, w towarzystwie panów de Nocé i de Simiane.
 — Co dalej?
 — Wasza Dostojność jadł wieczerzę w tym domu. Wówczas to jakiś oficer, przez pomyłkę zapewne, zaczął dobijać się do drzwi tak gwałtownie, że książę wyszedł i złajał natrętnika, który go nadszedł tak nie w porę. Natrętnik, niecierpliwej natury, wziął się do szpady, a Jego Dostojność, który nigdy nie unika awantur, wyciągnął też swoją i stawił czoło oficerowi.
 — Jakiż był koniec? — zapytał Regent.
 — Że książę dostał lekkie draśnięcie w ramię, a jego przeciwnik w piersi.
 — Mam nadzieję, że rana nie jest niebezpieczna? — zapytał żywo Regent.
 — Nie: ostrze ześlizgnęło się po żebrach.
 — Tem lepiej!