Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/214

 — Co! — krzyknęła ochmistrzyni, zrywając się z krzesła, jakby wysadzona miną. — Pani wyjeżdża z kochankiem?
 — Mylisz się pani — odpowiedziała Helena z godnością. — To nie kochanek, to mój mąż!
 Pani Desroches opadły z przerażenia kościste ręce.
 — A jeżeli — mówiła dalej Helena — jeżeli ten, kto mnie tu sprowadził, zechce się widzieć ze mną, proszę mu powiedzieć, że chociaż wychowana na prowincyi w klasztorze, domyśliłam się zasadzki, że uciekam i że, choćby mnie odnalazł, zastanie przy mnie opiekuna i obrońcę.
 — Nie wyjdziesz ztąd pani! — krzyknęła pani Desroches — choćby mi przyszło użyć siły!
 — Spróbój pani! — odpowiedziała Helena z miną i tonem królowej.
 — Picard! Couturier! Blanchot! — zawołała pani Desroches.
 Wpadło trzech służących.
 — Zabiję każdego, kto mi zastąpi drogę! — powiedział zimno Gaston, wydobywając szpadę.
 — Co za szalona głowa! — zawołała pani Desroches. — O! tu można zaraz poznać krew panien de Chartres i de Valois!
 Gaston i Helena usłyszeli jej słowa, lecz nie zrozumieli znaczenia.