Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/217

 — Gdyby to był kto inny, nie pozwo łbym na to. Ale widząc, jaki on jest, mówię: „spróbujcie, Mości książę!“
 — Pewien jesteś, że nie odstąpi od swego?
 — Jak najpewniejszy. Tylko, gdy odmówi stanowczo, gdy będziesz już pewien, Mości książę, że trwa on w zamiarze zamordowania ciebie, wtedy wydasz go w moje ręce? Wszak prawda?
 — Tak, ale nie tutaj.
 — Dlaczego nie tutaj? — Lepiej będzie zaaresztować go w hotelu.
 — Niepodobna! Wszyscy w całej dzielnicy mają w pamięci awanturę Bourguingnona nie jestem pewny, czy wierzą tak ściśle w tę jego mniemaną apopleksyę. Lepiej będzie zaaresztować tego młodzieńca tu przed domem. Cicho tu i pusto. Czterech ludzi da mu z łatwością radę; stoją oni w pogotowiu w jednym z pokoi w pobliżu. Przed domem będzie czekał powóz i powiezie go do Bastylii. Jeden pan de Launay będzie o tem wiedział, a na jego dyskrecyi można polegać.
 — Rób zresztą, jak chcesz!
 — No, a reszta?
 — Jaka reszta?
 — Nasi Bretoni, tam daleko: Pontcalec, du Couedic, Talhouet i Montlois?
 — Nieszczęśliwi! Słyszałeś ich nazwiska?
 — Nie troszcz się o nich, Mości książę. W tej chwili wszyscy już są pewnie pod kluczem.