Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/232

 — To moja rzecz, nie Waszej Dostojności. Wszakże oddałeś mi całą sprawę.
 — Oddałem ci kawalera, ale przyrzekłem mu, że zastąpię miejsce ojca tej, którą on kocha. Dałem słowo i dotrzymani go.
 — Ja zastąpię Waszę Dostojność przerwał Dubois, starając się ukryć pomieszanie.
 — Milcz! i nie ruszaj się stąd! — krzyknął Regent — Knujesz jakąś nową niegodziwość!
 — Pozwól mi Wasza Dostojność rozmówić się z nią.
 — Ja sam się z nią rozmówię. Ty milcz i zostań tu!
 Dubois wściekał się, ale gdy Regent przemawiał takim tonem, nie można było stawiać oporu. Oparł się więc o kominek i czekał. Po chwili rozległ się szelest jedwabnej sukni i głos odźwiernego.
 — Tędy Wasza Dostojność!
 Drzwi otworzyły się i weszła młoda osoba, na której widok Regent cofnął się, jak piorunem rażony.
 — Moja córka! — szepnął, usiłując pokryć wzruszenie.
 Helena obejrzała się, a nie widząc Gastona, zwróciła się do Regenta i złożyła mu głęboki ukłon.
 — Proszę o przebaczenie — przemówiła. Pomyliłam się widocznie. Szukałam tego, kto mnie tu przywiózł i miał przyjść po mnie; widząc, że się opóźnia jego powrót, ośmieliłam