Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/236

podejrzenia? Ale musiał ci dać jakieś dowody na poparcie swoich posądzeń?
 — Nie potrzeba było dowodów dla tego, kto widział ten dom! Czyż ojciec wprowadziłby córkę do takiego domu!
 — Prawda — szepnął Regent — istotnie źle uczynił. Ale gdyby nie uwagi Gastona, nie byłabyś sama nic posądzała.
 — Nigdy! — odrzekła Helena. — Ale na szczęście Gaston czuwał nademną.
 — Więc pani wierzysz ślepo wszystkiemu, co on ci powie? — zagadnął książę.
 — Łatwo uwierzyć słowom tego, kogo się kocha.
 — A pani go kochasz?
 — Od dwóch lat prawie.
 — Jakże mogłaś rozporządzić swojem sercem, nie wiedząc, czy jesteś niezależną?
 — Od czasu, jak pamięć moja sięga, nie słyszałam nigdy o żadnej rodzinie, czyż więc mogłam przypuszczać, że nagle pojawi się ktoś z tej rodziny, a raczej że nikczemny podstęp wyrwie mnie ze spokojnego schronienia, żeby mnie zgubić?
 — Więc jesteś pewną, że ten człowiek kłamał? Nie wierzysz, że on jest istotnie twoim ojcem?
 — Niestety, nie wiem już sama, czemu mam wierzyć, i umysł mój błąka się wśród niepewności...
 — Nie rozumu, lecz serca należało zapytać o radę — powiedział książę. — Czyż