Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/25

 — Przepraszam — rzekł pokornie szwajcar — nie wiedziałem, że wasza wysokość jest oczekiwaną.
 — Nic nie szkodzi — odparł książę — czy mnie oczekują, czy nie, przybywam. Powiedz lokajowi, aby uprzedził księżnę.
 — Więc wasza wysokość należy do obrzędu? — zapytał szwajcar, widocznie zakłopotany, jako związany snadź surowym rozkazem.
 — Jużciż jego wysokość należy do obrzędu — odezwał się Dubois, przecinając słowo księciu Orleańskiemu, który byłby z pewnością zapytał: o jakim to obrzędzie mowa — ja również należę.
 — To ja waszą wysokość zaprowadzę w takim razie wprost do kaplicy.
 Dubois i książę spojrzeli na siebie, jako ludzie nic nie rozumiejący.
 — Do kaplicy? — zapytał książę.
 — Tak jest, miłościwy panie, gdyż obrzęd począł się przed dwudziestu pięciu minutami.
 — A co! — powiedział regent, nachylając się do ucha ministra — czy i ta przechodzi na zakonnicę?
 — Załóżmy się, mości książę, iż ona raczej wychodzi zamąż.
 — Do stu piorunów! — zawołał regent — tegoby tylko brakowało.
 I popędził na schody, a za nim Dubois.