Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/255

margrabio, wydawaj rozkazy, jesteśmy gotowi.
 — Patrzcie, co ja zrobię — odrzekł Pontcalec — a potem zrobicie, co zechcecie.
 Poszedł prosto do swego domu, a jego trzej towarzysze za nim. Stanąwszy przed drzwiami domu, poklepał żołnierza po ramieniu.
 — Mój przyjacielu — powiedział — wezwij tu oficera.
 Żołnierz zaniósł rozkaz sierżantowi, który zawiadomił oficera.
 — Czego sobie życzycie panowie? — zapytał oficer.
 — Chcę wejść do siebie.
 — Któż pan jesteś?
 — Margrabia de Pontcalec.
 — Cicho! — szepnął oficer. — Uciekajcie, nie tracąc chwili; jestem tu przysłany po to, żeby was uwięzić!
 Potem dodał głośno, odpychając margrabiego.
 — Nie wolno wchodzić.
 Linia żołnierzy zamknęła wejście do domu. Pontcalec wziął za rękę oficera, uścisnął i powiedział:
 — Jesteś dzielny chłopiec, kapitanie, ale muszę wejść do domu. Dziękuję! niech ci Bóg nagrodzi!
 Oficer, zdumiony, kazał rozstąpić się żołnierzom, i Pontcalec z trzema towarzyszami wszedł na dziedziniec. Rodzina jego, zebrana w przedsionku, na jego widok zaczęła wydawać okrzyki przerażenia.