Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/262

kto wchodzi do spisku, poświęca swoją wolność i życie, a w takich warunkach niełatwo przerazić człowieka.
 D’Argenson pytał o mnóstwo rzeczy, na które Gaston odmówił odpowiadając skargami na zapytania, użalając się na niesłuszne uwięzienie i żądając dowodów winy. Wtedy pan d’Argenson zaczął mówić o spisku. Gaston udał zdziwionego, wysłuchał nazwisk wspólników, nie twierdząc, ani nie przecząc, a gdy ukończono protokół, podziękował, że go wtajemniczono w zdarzenia zupełnie mu nieznane. D’Argenson stracił cierpliwość i zaczął kaszleć jak zwykle, gdy się rozgniewał. Potem z badania przerzucił się do oskarżeń
 — Chciałeć pan zamordować Regenta! — powiedział nagle.
 — Zkądże pan wiesz o tem? — zapytał zimno Gaston.
 — Mniejsza o to zkąd, dość, że wiem.
 — Więc pocóż pan pytasz, jeżeli wiesz?
 — Chcę wiedzieć szczegóły.
 — Zapytaj pan policyi, która umie czytać w ludzkich sercach.
 — Hm! hm! — mruknął d’Argenson. — A cóżbyś pan powiedział, gdybym zapytał o pańskiego przyjaciela, kapitana Lajonquiére?
 — Powiedziałbym — odrzekł Gaston, blednąc mimowoli — że spodziewam, iż nie popełniono względem niego takiej samej pomyłki, jak względem mnie.