Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/276

mi. Nie podlegało wątpliwości, że dzwonienie i pukanie pochodziło od sąsiadów i miało jakieś znaczenie. Chcąc wpuścić trochę światła Gaston poszedł do okna i odsunął zielone sukienne firanki, nieprzepuszczające promieni księżyca. Wtedy spostrzegł jakiś przedmiot wiszący na sznurku i kołyszący się przed kratami okna.
 — Dobrze! — pomyślał. — Będę miał jakieś zajęcie. Ale dzwonek ma pierwszeństwo; nim trzeba się najpierw zająć.
 Powrócił do kominka, wyciągnął rękę i pochwycił sznurek z zawieszonym na końcu dzwonkiem. Pociągnął za dzwonek i poczuł opór.
 — Jesteś tam? — zapytał głos z komina.
 — Jestem — odpowiedział Gaston — czego chcecie odemnie?
 — Do licha! chcę porozmawiać!
 — Doskonale! — zawołał Gaston. — Rozmawiajmy!
 — Wszak pan jesteś kawaler Gaston de Chanlay, z którym miałem zaszczyt obiadować dziś u pana de Launay?
 — Nieinaczej.
 — Zatem może zechcesz mi pan odpowiedzieć, jak stoją sprawy w Bretanii?
 — Jak stoją? Siedzą w Bastylii.
 — Bardzo dobrze! — odpowiedział głos z nieukrywaną radością.