Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/277

 — Daruj pan — zapytał Gaston — ale dlaczego tak się pan zajmujesz tem, co się dzieje w Bretanii?
 — Dlatego, że gdy w Bretanii idzie źle, obchodzą się z nami dobrze, a gdy tam rzeczy idą dobrze, z nami źle się obchodzą. Któregoś tu dnia, z powodu czegoś, co miało mieć związek z naszem sprzysiężeniem, zasadzono nas wszystkich do kazamat.
 — Do dyabła! — pomyślał Gaston — jeśli ty nie wiesz, to ja wiem.
 I dodał:
 — Więc możesz pan być spokojny; w Bretanii źle idzie i dlatego miałem zaszczyt jeść z panem obiad.
 — Czy pan jesteś skompromitowany?
 — Niestety! obawiam się tego.
 — W takim razie przepraszam pana bardzo Ja również. Ale mój sąsiad z dołu niecierpliwi się i stuka gwałtownie w podłogę; pozwól pan, że mu odpowiem.
 — I owszem; o ile znam rozkład tutejszy, zdaje mi się, że to musi być margrabia de Pompadour.
 — Niełatwo mi będzie dowiedzieć się o tem.
 — Nie tak trudno, jak się zdaje.
 — A w jaki sposób?
 — Wszak on puka w pewien odrębny sposób.
 — Tak jest, a to pukanie musi mieć jakieś znaczenie.