Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/282

 W więzieniu każdy martwy przedmiot nabiera wyrazu i życia.
 — Dziękuję panu — przemówił głos — a teraz, jeżeli pan sobie życzysz odpowiedzieć sąsiadowi z dołu...
 — Zwalniasz mnie pan?
 — Tak, ale niedługo odwołam się znowu do pańskiej uprzejmości.
 — Jestem na pańskie rozkazy. Tak więc jedno uderzenie na A? Tak, a na Z dwadzieścia i cztery.
 Gaston uderzył rękojeścią miotły w podłogę na znak, że jest gotów do rozmowy, na co sąsiad odpowiedział natychmiast. Po upływie półgodziny więźniowie zdołali przeprowadzić następującą rozmowę.
 — Jak się nazywasz?
 — Gaston de Chanlay.
 — A ja margrabia de Pompadour.
 Wtem Gaston spojrzawszy w okno, zobaczył, że sznurek kołysze się gwałtownie.
 Zapukał mocno trzy razy, prosząc o cierpliwość, i zwrócił się do komina.
 — Panie! — przemówił — mam zaszczyt donieść, że sznurek niecierpliwi się widocznie.
 — Proś go pan o trochę cierpliwości, za chwilę będę gotów.
 Gaston zapukał w sufit i powrócił do komina. Po chwili Wergiliusz zjechał na sznurku.
 — Panie — zawołał Dumesnil — zechciej uwiązać Wergiliusza na końcu sznurka, ona na to czeka.