Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/288

 — Sądzę, iż pana nie obrażę, mówiąc, że się nudzę i tęsknię.
 — Jakto! siedząc zaledwie kilka dni?
 — Nuda przygniotła mnie od pierwszej chwili.
 — Może pan tęsknisz?
 Gaston westchnął.
 — Może za kochanką? Za swojemi stronami?
 — Być może! — odpowiedział Gaston, czując, że coś trzeba powiedzieć.
 Gubernator zamyślił się.
 — Od czasu, jak jestem gubernatorem Bastylii — przemówił po chwili — jedyne przyjemne chwile, jakie miałem, zawdzięczam usługom, które mogłem oddać więźniom powierzonym mojej opiece. Jestem więc gotów uczynić dla pana wszystko, co będzie możliwe. Mogę panu pozwolić widywać się z ziomkami, a przynajmniej z jednym człowiekiem, który, o ile się zdaje, zna Bretanię.
 — Ten człowiek jest tu uwięziony?
 — Tak, jak pan.
 Gastonowi przeleciało przez myśl, że to właśnie ten więzień przysłał mu bilet.
 — Jeżeli pan zechcesz uczynić to dla mnie — powiedział — będę niewymownie wdzięczny.
 — Jutro zobaczysz się pan z nim; tylko — ponieważ mam rozkaz trzymania go bardzo surowo, nie będziesz pan mógł widzieć się z nim