Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/290

nearku? Ale, że w więzieniu nie można być zbyt wybrednym, więc, nie mówiąc o przyjaźni, spróbuję jednak porozmawiać z tym obdartusem.
 Po odejściu majora i strażnika, gdy Gaston pozostał sam, więzień przeciągnął się parę razy, ziewnął głośno, obejrzał się po celi i usiadł na trzeszczącem łóżku.
 — Jak tu zimno w tej przeklętej Bastylii — mruknął, pocierając nos.
 — Ten głos!... ten ruch.... — pomyślał Gaston. — Ale nie! mylę się chyba... to nie on.
 Zbliżył się do łóżka.
 — No! no! no! — zawołał więzień, podnosząc się. — Pan tutaj, panie de Chanlay?
 — Kapitan La Jonquiére! — wykrzyknął Gaston.
 — Ja sam, a raczej nie ja, bo od czasu ostatniego widzenia zmieniłem nazwisko.
 — A jak się pan nazywasz?
 — Numer Pierwszy, Skarbowy. Taki zwyczaj w Bastylii, że więzień przybiera nazwisko celi: ułatwia to strażnikowi zadanie, bo nie popotrzebuje ani wiedzieć, ani zapominać nazwisk więźniów, których znać nie powinien.
 — Rozumiem — odrzekł Gaston, wpatrując się badawczo w kapitana — tak więc zostałeś pan uwięziony.
 — Jak pan widzisz. Przypuszczam, że ani ja, ani pan nie siedzimy tu dla przyjemności.
 — Więc zostaliśmy wyśledzeni?
 — Obawiam się, że tak.
 — Dzięki panu.