Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/291

 — Dzięki mnie? — zawołał La Jonquiére, udając najgłębsze zadziwienie. — Nie żartujmy, bardzo pana proszę!
 — Złożyłeś zeznania, zdrajco!
 — Oszalałeś chyba, młodzieńcze! Nie w Bastylii, ale w szpitalu waryatów należało cię zamknąć!
 — Nie zaprzeczaj pan! Powiedział mi to sam pan d’Argenson.
 — Pan d’Argenson! A to wiarogodne źródło! A wiesz pan, co mnie powiedział?
 — Co takiego?
 — Że pan mnie wydałeś!
 — Panie!
 — No, i cóż? Czy mamy się pozabijać dla tego, że policya, pełniąca swoje rzemiosło, okłamała nas obu?
 — Ale jakim sposobem policya doszła...
 — I ja się nad, tem zastanawiam. Ale wiedz pan o tem, że gdybym był porobił zeznania, nie siedziałbym tutaj. Zeznania sprzedaje się, mój panie, i nawet za dobrą cenę, a wiem takie rzeczy, za które Dubois chętnie-by grubo zapłacił.
 — Może pan masz słuszność odpowiedział Gaston po namyśle. — W każdym razie możemy błogosławić temu trafowi, który nam pozwolił się zejść.
 — Naturalnie.
 — Ale nie zdaje się, żebyś pan był uradowany.