Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/292

 — Bo ja lubię samotność; samotność nie zawiedzie nigdy.
 — Panie!
 — Nie unoś się, młodzieńcze! Posłuchaj, co ci powiem. Czy sądzisz, że to przypadek nas połączył?
 — A cóżby innego?
 — Może jakiś zręczny plan dozorców pana d’Argenson, lub Dubois?
 — Więc to nie pan przysłałeś mi kartkę?
 — Jaką kartkę?
 — Z radą, żebym udał chorobę z nudów.
 — A na czemżebym mógł napisać? przez kogo posłać? jakim sposobem?
 Gaston zamyślił się, a kapitan wpatrywał się w niego bacznie.
 — Sądzę — odezwał się po chwili — że tobie zawdzięczamy przyjemność spotkania się w Bastylii.
 — Mnie?
 — Tak, kawalerze, jesteś zanadto ufny. Daję ci tę naukę na wypadek, gdybyś wyszedł z więzienia, a tem bardziej, gdybyś tu miał pozostać.
 — Dziękuję.
 — Nie uważałeś, czy nie jesteś śledzony?
 — Nie uważałem.
 — Kiedy się należy do spisku, mój drogi, nie trzeba nigdy patrzeć przed siebie, tylko poza siebie.
 Gaston wyznał, że o tem nie myślał.