Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/293

 — A książę — zapytał La Jonquiére — czy także uwięziony?
 — Nie wiem; chciałem właśnie zapytać o to pana.
 — To mnie niepokoi. Zawiozłeś do niego pewną młodą osobę.
 — Pan o tem wiesz?
 — O! mój drogi, wie się o wszystkiem. Może to ona co powiedziała? Ah! te kobiety! te kobiety!
 — Ta kobieta jest mężna, dyskretna i godna zaufania; odpowiadam za nią, jak za siebie.
 — Rozumiem! Kochamy ją, więc jest ona zbiorem doskonałości. Dzielny jednak z ciebie spiskowiec: sprowadzać kobiety do przywódcy sprzysiężenia.
 — Ależ, kiedy panu mówię, że nie powierzałem jej żadnych tajemnic i że mogłaby wiedzieć to tylko, coby sama podpatrzyła.
 — Kobiety miewają bystre oczy i czułe powonienie. Zresztą, nie mówmy już o tem. A cóż z panem się dzieje? Zostałeś skazany na śmierć?
 — Badano mnie, ale nie sądzę, żebym już był skazany.
 — Przyjdzie i to z czasem, bądź pan spokojny. A na tortury cię nie brano?
 — Nie, ale mało do tego brakowało.
 — Więc cię to nie ominie.
 — Dlaczego?
 — Bo i ja przez to przeszedłem, a byłoby niesprawiedliwością, gdyby nas wyróżniano.