Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/294

 — Widzisz pan, jak te łotry podarły mi ubranie?
 — A jaki rodzaj tortur ci zadano? — zapytał Gaston, drżąc na wspomnienie tego, co zaszło między nim a panem d’Argensom.
 — Wodę. Wypiłem półtorej baryłki. Nie przypuszczałbym, że człowiek jest wstanie pochłonąć tyle płynu i nie pęknąć.
 — I bardzo pan cierpiałeś — badał Gaston z niepokojem.
 — Bardzo, ale mój organizm jest silny i nazajutrz już nie było ani śladu z tego, com przeszedł. Jeżeliby cię wzięli na tortury, wybierz wodę; to przynajmniej czyści. A czy sądzisz, że wytrwasz i nic nie powiesz.
 — Będę milczał, na to możesz pan rachować. Ale wszak pan utrzymujesz, że zostanę skazanym?
 — Czy chcesz wiedzieć wszystko.
 — Naturalnie.
 — D‘Argenson powiedział mi, że jesteś skazany.
 Gaston zbladł; choćby kto był najodważniejszy, zawsze laka wiadomość musi sprawie wrażenie. Kapitan zauważył to.
 — Jednak sądzę — dodał — że, robiąc pewne zeznania, mógłbyś ocalić życie...
 — Dlaczego namawiasz mnie pan, bym uczynił to, czegoś ty nie uczynił.
 — Różne są charaktery i położenia; nie jestem młody, ani zakochany, nie zostawiam kochanki w rozpaczy...
 Gaston westchnął.