Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/295

 — Jesteśmy zupełnie różni ludzie — dodał kapitan. — Czy słyszałeś pan kiedy, żebym wzdychał?
 — Jeżeli zginę — odezwał się Gaston — książę zaopiekuje się Heleną.
 — A jeżeli i jego uwiężą? Cóż wtedy?
 — Bóg ją będzie miał w opiece.
 La Jonquiére potarł nos.
 — Jesteś jeszcze bardzo młody — powiedział.
 — Mów pan wyraźniej.
 — Przypuśćmy, że Jego Dostojność nie dostanie się do więzienia?
 — Wtedy?
 — W jakim wieku jest książę?
 — Czterdzieści kilka lat, jak sądzę.
 — Przypuśćmy, że książę zakocha się w Helenie?
 — Świat jest przepełniony nikczemnością!
 — Nie chcę nawet przypuszczać podobnej myśli!
 — Nie każę ci o tem myśleć — powiedział z szatańskim uśmiechem kapitan. — Poddaję ci tylko tę myśl; rób z nią, co zechcesz.
 — Cicho! — szepnął Gaston. — Idą!
 — Widocznie czas przeznaczony na naszą rozmowę upłynął.
 Kapitan rzucił się z pośpiechem na łóżko.
 Zaskrzypiały zasuwy, otworzyły się pierwsze drzwi, potem drugie i wszedł gubernator.