Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/300

 — Uspokój się, margrabio — powiedział — mam wszelkie dane do przypuszczenia, że to o mnie była mowa.
 — Do dyabła! mój drogi kawalerze, to żadne uspokojenie. Raz dlatego, że w więzieniu przyjaźń zawiązuje się szybko, więc byłbym w rozpaczy, gdyby ci się zdarzyło nieszczęście; powtóre, że gdyby to zdarzyło się tobie, mogłoby się zdarzyć i któremu z nas, bo nasze sprawy są podobne.
 — I sądzisz pan, że panna de Launay mogłaby nas objaśnić? — zapytał Gaston.
 — Naturalnie. Okna jej pokoju wychodzą na Arsenał.
 — Więc cóż?
 — Byłaby zauważyła, gdyby zaszło coś nowego.
 — Właśnie puka do mnie w tej chwili — zawołał Gaston.
 Istotnie panna de Launay zapukała po dwakroć, co miało znaczyć: „Baczność!“
 Gaston odpowiedział jednem uderzeniem, co znaczyło:
 — Słucham!
 Poszedł do okna otworzył je. W chwilę potem spuścił się sznurek z umocowanym listem. Gaston odczepił list i poszedł do otworu.
 — I cóż? — zapytał margrabia.
 — List — odrzekł Gaston.
 — Co pisze?
 — Nie wiem; prześlę list kawalerowi Dumesnil, który mi powie, co w nim jest.