Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/315

że mam przed sobą zaledwie kilka godzin życia.
 — Nie o tem myślałem. Zastanawiałem się, czy nie miałbyś jakiej wymówki dla wytłumaczenia swego udziału w spisku.
 — Nie mam żadnej Mości książę!
 — Niepodobna! Nikt nie może powziąć takiego jak pan zamiaru bez jakiegoś powodu, nienawiści, urazy, zemsty. I przypominam sobie, co powiedziałeś kapitanowi, który mi to powtórzył, że tę nienawiść do Regenta odziedziczyłeś w spadku. Powiedz mi pan, o co to idzie?
 — To rzecz zbyteczna. Zdarzenie, które spowodowało tę nienawiść, nie zajęłoby Waszej Dostojności.
 — Jednak proszę, opowiedz mi wszystko.
 — Otóż Regent zamordował mojego brata.
 — Zamordował twojego brata! Co pan mówisz. — To być nie może! — wybuchnął książę.
 — Tak, zamordował.
 — Jakżeby Regent mógł...
 — Brat mój, starszy odemnie o piętnaście lat, zastępował mi miejsce ojca, który umarł na trzy miesiące przed mojem urodzeniem, i matkę, która umarła, kiedy byłem małem dzieckiem. Brat mój zakochał się w młodej panience, którą Regent umieścił w klasztorze.
 — W jakim klasztorze? Czy pan nie wiesz?
 — Nie wiem, to tylko wiem, że to było w Paryżu.
 Książę wyszeptał parę słów niezrozumiałych.