Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/317

bretoński. Przystąpiłem do niego. Dalszy ciąg znany ci, Mości książę, i sam przyznasz, że w mojem opowiadaniu nie ma nic ciekawego.
 — Mylisz się pan — odrzekł książę. — Na nieszczęście Regent ma bardzo dużo podobnych win na sumieniu.
 — Wasza Dostojność pojmuje zatem, że moje przeznaczenie musi się spełnić — mówił dalej Gaston — i że nie mogę nic żądać od tego człowieka.
 — Masz pan słuszność — potwierdził książę. — Rzecz ta sama z siebie musi się ułożyć i ułoży się.
 W tej chwili otworzyły się drzwi i ukazał się porucznik de Maison-Rouge.
 — I cóż! — zapytał książę.
 — Pan gubernator otrzymał rozkaz ułatwienia więźniowi zobaczenia się z panną Heleną de Chaverny. Czy mam ją tu wprowadzić?
 — Mości książę!... — przemówił błagalnie Gaston, patrząc na księcia.
 — Rozumiem — odrzekł książę. — Miłość i boleść nie pragną świadków. Ja sam przyjdę tu po pannę de Chaverny.
 — Pozwolenie jest na pół godziny rozmowy — objaśnił Maison-Rouge.
 — Wychodzę — dodał książę — za pół godziny powrócę.
 I wyszedł, pożegnawszy Gastona ukłonem.
 Maison-Rouge obszedł cały pokój, pooglądał wszystkie drzwi, upewnił się, że warta stoi