Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/329

córek, Mości książę, co nie jest nieprawaopodobnem!
 — Dubois! fagasie!
 — A! sądzisz, Mości książę, że to już wszystko, jeżeliś mnie obdarzył tak obelżywym przydomkiem. Niech będzie i fagas, ale gdyby nie ten fagas, byłbyś już do tej chwili zamordowany.
 — I cóż z tego.
 — Co z tego? Że ja zostałbym powieszony — pierwsze następstwo; — że pani de Maintenon zostałaby Regentką Francyi. A dalej? I pomyśleć tylko, że to książę-filozof mówi coś podobnego!
 Mówiąc to, Dubois pisał wciąż.
 — Dubois! — zaczął Regent — ty nie znasz tego chłopca.
 — Jakiego chłopca?
 — Kawalera de Chanlay.
 — Doprawdy?... Więc mnie z nim zapoznasz, Mości książę, gdy zostanie twoim zięciem.
 — Nastąpi to jutro, Dubois.
 Dubois odwrócił się, osłupiały, opierając się obiema rękami na poręczach fotela i wpatrując się w Regenta małeini oczkami, wytrzeszczonemi o tyle, o ile pozwalały na to ich rozmiary.
 — Czyś oszalał, Mości książę! — zawołał.
 — Nie, bo to jest człowiek uczciwy, a uczciwi ludzie są rzadkością, o czem ty, księże, wiesz najlepiej.