Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/330

 — Uczciwy człowiek! Wasza Dostojność osobliwsze ma pojęcie o uczciwości.
 — Zapewnie; zdaje mi się, że w żadnym razie nie takie, jak ty.
 — I cóż więc zrobił ten uczciwy człowiek?
 — Dotrzymał słowa danego panu d’Argenson.
 — Temu się nie dziwię; to chłopiec wierny danemu słowu; tak samo dotrzymał przyrzeczenia danego panom de Pontcalec, Montlouis, Talhouet i innym.
 — Tak, ale to było trudniejsze. Przyrzekł, że nie powie nikomu o tem, iż został skazany na śmierć, i nie powiedział też nikomu, nawet swojej kochance.
 — Ani tobie, Mości książę?
 — Ani mnie, dopóki mu nie powiedziałem, że wiem wszystko. Wtenczas zabronił mi prosić Regenta o ułaskawienie, bo nie żąda nic oprócz jednej łaski.
 — Jakiej?
 — Zaślubienia Heleny, której chce pozostawić majątek i nazwisko.
 — Chce obdarzyć majątkiem i nazwiskiem córkę Waszej Królewskiej Wysokości. Bardzo grzeczny ten twój zięć, Mości książę!
 — Czy zapomniałeś, że to wszystko jest dla niego tajemnicą?
 — Kto to wie?
 — Dubois! nie wiem, w czem cię wykąpano po przyjściu na świat, ale wiem, że brudzisz wszystko, czego się dotkniesz!