Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/331

 — Z wyjątkiem spiskowców, Mości książę, bo tych przeczyszczam w mgnieniu oka, o ile mi się zdaje.
 — Ale jakiż koniec, całej historyi?
 — Taki koniec, że przyrzekłem poprosić Regenta o pozwolenie, i Regent udzieli go z pewnością.
 — Regent popełni błąd.
 — Nie, mój panie, naprawi błąd popełniony.
 — Tego tylko jeszcze brak, żebyś sobie włożył w głowę, Mości książę, iż jesteś winien wynagrodzenie panu de Chanlay.
 — Nie jemu, ale jego bratu.
 — To jeszcze lepiej; cóżeś mu zawinił, Mości książę?
 — Zabrałem mu kobietę, którą kochał.
 — Kogo?
 — Matkę Heleny.
 — Tym razem źle uczyniłeś, Mości książę, bo gdybyś mu ją był zostawił, nie mielibyśmy dziś tego całego kłopotu.
 — Ale kiedy go mamy, trzeba się wyplątać, o ile można najlepiej.
 — Nad tem też pracuję... Na kiedy ślub, Mości książę?
 — Jutro.
 — Czy w kaplicy Palais-Royal? Zjawisz się tam, Mości książę, w paradnym stroju, i wyciągniesz obie ręce nad głową zięcia, który tylko jednę rękę chciał nad tobą wyciągnąć: będzie to wzruszające!