Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/333

 Zostawszy sam, Dubois rzucił się na fotel, zamyślił się, potem potarł sobie nos, a nakoniec uśmiechnął się. Był to znak, że zrobił już postanowienie.
 Wyciągnął rękę do dzwonka i zadzwonił. Wszedł woźny.
 — Pan de Launay, gubernator Bastylii, będzie miał posłuchanie u księcia Regenta — powiedział Dubois. — Pilnuj, gdy wyjdzie, i przyprowadź go do mnie.
 Woźny skłonił się i wyszedł. Dubois zabrał się do swojej złowróżbnej roboty.
 W pół godziny potem otworzyły się drzwi, i woźny oznajmił pana de Launay. Dubois oddał mu bardzo szczegółową instrukcyę.
 — Przeczytaj pan to — powiedział Dubois. — Daję ci instrukcyę piśmienną, ażebyś nie miał żadnego pozoru do uchylenia się od rozkazów.
 De Launay czytał ze wzrastającem pomieszaniem.
 — Więc chyba chcesz pan zgubić mnie w oczach wszystkich? — zapytał, skończywszy czytanie.
 — Dlaczego?
 — Bo jutro, gdy się rozejdzie wiadomość o tem, co się stało...
 — A któż to rozgłosi? Czy pan sam?
 — Nie, ale Jego Królewska Wysokość...
 — Będzie zachwycony. Ja ci za to ręczę!
 — Gubernator Bastylii...
 — Czy idzie panu o ten tytuł?