Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/336

 — Kawalerze — zaczął z wahaniem gubernator — jesteś pan za młody, by umierać...
 — Śmierć nie pyta o lata, Bóg jej nakazuje uderzyć, a ona słucha rozkazu.
 — Ale jeżeli można uchylić się od ciosu, jest niemal zbrodnią nie uczynić tego!
 — Co pan chcesz powiedzieć! Nie rozumiem.
 — Chcę powiedzieć, że pan d’Argenson musiał panu pozostawić nadzieję, jeżeli...
 — Dość tego panie! Nie robiłem żadnych zeznań i żadnych nie zrobię!
 Ktoś zapukał do drzwi, gubernator poszedł otworzyć. Był to major; przemówił on parę słów do pana do Launay. Gubernator powrócił do Gastona, który stał oparty ręką o poręcz krzeszła, blady, lecz spokojny.
 — Panie — powiedział — kapitan La Jonquiére prosi o tę łaskę, żeby mógł poraz ostatni widzieć się z panem.
 — A pan mu odmawiasz? — zapytał Gaston, uśmiechając się ironicznie.
 — Nie panie; owszem dałem mu to pozwolenie, mając nadzieję, że będzie rozsądniejszy od pana i że może chce się z panem widzieć, by się porozumieć co do zeznań.
 — Jeżeli w tym celu chce mnie widzieć, panie gubernatorze, powiedz mu, że ja odmawiam.
 — Powiedziałem to panu, ale nie mam żadnej pewności, że tak jest istotnie odparł