Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/338

 Gubernator wyszedł. Gaston i kapitan! zostali sami.
 — I cóż? — zagadnął kapitan.
 — Miałeś pan słuszność — odpowiedział Gaston.
 Tak — powtórzył La Jonquiére — jestem jak ów człowiek, który przez siedem dni biegał na około murów Jerozolimy, wołając: „Nieszczęście!“, aż siódmego dnia kamień rzucony z muru dosięgnął go i zabił.
 — Wiem, że pan jesteś skazany i że mamy razem umrzeć.
 — Co się panu niebardzo podoba prawda?
 — Bardzo mi się nawet nie podoba, bo miałem powody pragnąć życia.
 — Jeżeli tak, mój drogi, jeden jest tylko sposób.
 — Złożyć zeznania? Nigdy!
 — Nie, tylko uciec razem ze mną.
 — Jakto, uciec razem z panem?
 — Tak, ja uciekam...
 — Ale czy pan wiesz, że egzekucya postanowiona na jutro rano?
 — To też ja uciekam dzisiejszej nocy!
 — Jak? Dokąd?...
 — Otwórz okno.
 — Otworzyłem.
 — Porusz środkową sztabę!
 — Wielki Boże!
 — Czy się mocno trzyma?
 — Wcale nie, ustępuje.