Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/339

 — To dobrze. Dosyć też miałem z tem roboty.
 — Zdaje mi się, że to sen!...
 — Pamiętasz pan, żeś mnie się pytał, czy się nie zabawiam tak, jak inni, robieniem jakich otworów?
 — Tak, ale pan odpowiedziałeś...
 — Że ci powiem później. Wszakże to była prawda?
 — Bez żadnej wątpliwości. Ale na czem się spuścić?
 — Pomóż mi do przeszukania siennika.
 — Sznurowa drabinka?
 — Właśnie.
 — Ale zkąd ją pan masz?
 — Przysłano mi ją razem z pilnikiem w pasztecie, tego samego dnia, gdy zostałem uwięziony.
 — Kapitanie! jesteś wielki człowiek.
 — Wiem o tem, i dobry, bo mógłbym uciec sam.
 — A pomyślałeś o mnie!
 — Prosiłem o widzenie się z tobą pod pozorem, że się chcę porozumieć co do zeznań. Wiedziałem, że jak się złakomią, zrobią jakieś głupstwo.
 — Śpieszmy się, kapitanie — śpieszmy się!
 — Przeciwnie, róbmy rzeczy powoli i ostrożnie; mamy całą godzinę przed sobą, nie ma jeszcze pięciu minut, jak wyszedł gubernator.