Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/340

 — A warta?
 — Ba! tak ciemno...
 — A fosa pełna wody?
 — Woda zamarzła.
 — A mur?
 — Pomyślimy o tem, gdy się tam już dostaniemy.
 — Czy umocować drabinkę?
 — Zaczekaj, muszę się sam przekonać, czy jest mocna. Dbam o moje ciało, pomimo, że jest tak nędzne, i nie chciałbym skręcić karku, ratując go od miecza — powiedział kapitan, zawiązując ostatni węzeł na drabince.
 — Czy już skończone? — zapytał Gaston.
 — Już.
 — Czy chcesz pan, żebym się spuścił pierwszy?
 — Jak sobie życzysz.
 — Właśnie, takbym sobie życzył.
 — Więc idź pan.
 Gaston spuścił się pierwszy, ostrożnie i zwolna, a za nim kapitan, śmiejący się ukradkiem i klnący, ilekroć przygniótł sobie palce lub drabina zakołysała się od wiatru.
 Gaston stanął już na lodzie, pokrywającym wodę w fossach. Po chwili La Jonquiére był już obok niego. Szyldwach zziębnięty stał w budce i nic nie widział.
 — Teraz chodź za mną! — szepnął kapitan.
 Gaston poszedł za nim. Z drugiej strony fossy zastali przygotowaną drugą drabinkę.