Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/342

 — O! w tej chwili dźwignąłbym całą Bastylię! — odrzekł Gaston.
 Uszli kilkadziesiąt kroków w milczeniu i zakręcili w uliczkę na przedmieście Świętego Antoniego. Pomimo, że było zaledwie wpół do dziesiątej, ulice były puste, bo wiał gwałtowny wicher.
 — Teraz, mój drogi kawalerze — odezwał się de La Jonquiére — zrób mi tę łaskę i chodź ze mną do rogu.
 — Pójdę za panem choćby do piekła.
 — Nie potrzeba aż tak daleko; dla bezpieczeństwa rozstaniemy się i każdy pójdzie w swoją stronę.
 — Cóż to za powóz? — zapytał Gaston.
 — Mój.
 — Do licha, kapitanie! czterokonny powóz! będziesz podróżował po książęcemu.
 — Trzy tylko konie, kawalerze, bo czwarty jest dla ciebie.
 — Jakto?!
 — To jeszcze nie wszystko.
 — Cóż więcej jeszcze?
 — Nie masz pan pieniędzy...
 — Tak; przy rewizyi zabrano mi wszystko, co miałem.
 — Masz pan tu sakiewkę z pięćdziesięcioma dukatami.
 — Ależ, kapitanie....
 — Przecież to hiszpańskie pieniądze; bierz pan śmiało.
 Gaston wziął pieniądze, a tymczasem po-