Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/345

 — Nic, moje dziecię — uspakajał ją książę. Mój sekretarz chce się ze mną rozmówić w jakiejś ważnej sprawie.
 — Czy mam ztąd wyjść?
 — Tak, na chwilę.
 Helena odeszła do swojego pokoju. W tej samej chwili wpadł zadyszany Dubois.
 — Zkąd-że wracasz i w takiem przebraniu? — zawołał Regent.
 — Zkąd? — powtórzył Dubois — z Bastylii!
 — A nasz więzień?
 — Co?
 — Czy wszystko gotowe do ślubu?
 — Wszystko, tylko godziny nie oznaczyłeś, Mości książę.
 — Niech będzie jutro o ósmej zrana.
 — O ósmej... — powtórzył Dubois, zamyślając się.
 — Tak. Nad czem się zamyślasz?
 — Liczę, gdzie on będzie.
 — Kto?
 — Więzień.
 — Jakto?
 — Tak, jutro o ósmej rano będzie on już o czternaście mil od Paryża.
 — Co?!
 — Jeżeli będzie jechał tak szybko, jak w chwili, gdyśmy się rozstali.
 — Co ty mówisz?
 — Mówię, Mości książę, że do ślubu nie brakuje nic oprócz narzeczonego.