Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/346

 — Gastona!
 — Tak, który uciekł z Bastylii pół godziny temu.
 — Kłamiesz! nikt nie ucieka z Bastylii!
 — Przepraszam Waszą Królewską Wysokość; kto jest skazany na śmierć, ucieka zawsze, jeśli może.
 — Uciekł, wiedząc, że ma zaślubić jutro tę, którą kocha!
 — Życie jest rzeczą miłą i każdy o nie stoi, Mości książę. Zresztą ten przyszły zięć ma wcale ładną głowę i naturalnie chciałby ją utrzymać na karku. Cóż w tem dziwnego?
 — Ale gdzież on jest?
 — Gdzie jest? Może być, że będę mógł powiedzieć to Waszej Królewskiej Wysokości jutro wieczorem; ale dziś to tylko wiem, że jest daleko, i za to mogę ręczyć, że nie wróci.
 Regent zadumał się głęboko.
 — Ale naiwność twoja, Mości książę, zdumiewa mnie zawsze; trzeba nie znać serca ludzkiego, żeby módz przypuszczać, iż człowiek skazany na śmierć pozostanie w więzieniu, kiedy może z niego uciec!
 — O! ale nie pan de Chanlay! — zawołał Regent.
 — No! mój Boże, ten kawaler, ten bohater postąpił jak pierwszy lepszy dureń i, doprawdy, że dobrze zrobił.
 — Dobrze! a moja córka?
 — I cóż twoja córka, Mości książę?
 — Nie przeżyje tego! — powiedział Regent.