Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/347

 — Bynajmniej. Poznawszy go lepiej, pocieszy się po nim i wydasz ją Wasza Królewska Wysokość za jakiego księcia niemieckiego lub włoskiego... za księcia... Modeny naprzykład, którego panna Valois nie chce.
 — Dubois! a ja chciałem go ułaskawić!!..
 — Sam się ułaskawił, uważając, że to pewniejsze, i doprawdy, jabym zrobił tak samo.
 — O! ty!... ty nie jesteś szlachcic; ty nie przysięgałeś.
 — Mylisz się, Mości książę! Przysiągłem, że nie dopuszczę Waszej Królewskiej Wysokości do zrobienia głupstwa, i dotrzymałem przysięgi.
 — Nie mówmy już o tem ani słowa, nie mówmy Helenie. Ja sam podejmuję się podać jej tę wiadomość.
 — A ja przyłapać twojego zięcia.
 — Nie! kiedy uciekł, niech z tego korzyrzysta!
 Zaledwie Regent wymówił te słowa, rozległ się za drzwiami jakiś hałas i do salonu wszedł z pośpiechem służący, oznajmiając:
 — Pan kawaler Gaston de Chanlay.
 Słowa te wywarły zupełnie inne wrażenie na obu słuchaczach. Dubois zbladł jak trup i twarz jego skurczyła się z wyrazem gniewu. Regent zerwał się z uniesieniem radości, która pokryła jego oblicze rumieńcem. Na twarzy księcia przebijało się tyle uszczęśliwienia, ile wściekłości na chytrej i spiczastej twarzy pana Dubois.