Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/351

dnak potrzebuję mieć pańskie słowo, że mi dopomożesz do wykonania moich zamiarów. Nie zobaczę się z Heleną, dopóki mi nie przyrzeczesz, Mości książę, że mi ułatwisz spotkanie się z Regentem.
 — A gdybym odmówił?
 — Nie zobaczę w takim razie Heleny. Jestem dla niej umarły. Po co ma odzyskiwać nadzieję i tracić ją poraź drugi? Dość już będzie, jeżeli raz jeden mnie opłacze.
 — Więc trwasz pan w swoim zamiarze?
 — Tak, tylko, że teraz mam mniej widoków powodzenia.
 — Więc cóż chcesz uczynić?
 — Będę czekał na Regenta gdziekolwiek, a zabiję go, gdy spotkam.
 — Raz jeszcze powtarzam: zastanów się pan!
 — Na mój honor zaklinam pana! — zawołał Gaston. — Dopomóż mi, albo będę zmuszony działać bez twojej pomocy!
 — Dobrze, idź zobaczyć się z Heleną, a po powrocie zastaniesz tu moją odpowiedź.
 — Gdzie?
 — W tym pokoju.
 — Taką, jakiej pragnę?
 — Tak.
 Gaston wszedł do pokoju Heleny, która klęczała przed krucyfiksem i modliła się za swego kochanka. Na szmer otworzonych przez Gastona drzwi odwróciła się. Myślała, że to cud, i wyciągnęła ręce, nie mając siły powstać.