Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/358

 W tejże chwili zobaczył niebieskie, aksamitne domino, zbliżające się ku niemu. Za niem szedł jakiś mężczyzna i kobieta, również zamaskowani. Błękitne domino, zauważywszy, że je śledzą, zawróciło, szepnęło parę słów zamaskowanemu mężczyźnie, który schylił głowę z uszanowaniem i zbliżył się do Gastona.
 — Wahasz się! — powiedział głos dobrze mu znajomy.
 Gaston uchylił domina i pokazał nóż, ukryty pod niem.
 — Widzę nóż, który błyszczy, ale i rękę, która drży...
 — Tak, tak, to prawda, Mości książę. — Wahałem się, drżałem, gotów byłem uciekać, ale pojawiłeś się tutaj, dzięki Bogu!
 — No, a ta wielka odwaga? — zagadnął książę z lekkiem szyderstwem.
 — Nie postradałem jej, Mości książę!
 — Więc cóż się z nią stało?
 — Mości książę, jestem pod jego dachem!
 — Tak, ale nie jesteś w cieplarni.
 — Czy mógłbyś, Mości książę, pokazać mi go przedtem, ażebym się oswoił z jego obecnością, ażebym rozdmuchał w sobie nienienawiść, jaką mam dla niego bo nie wiem, w jaki sposób odszukać go w tłumie?
 — Przed chwilą był tuż przy tobie.
 Gaston zadrżał.
 — Przy mnie? — powtórzył.
 — Tak blizko, jak ja teraz — dodał książę uroczystym tonem.