Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/367

pitanem, tak samo jak z udanym księciem d’Olivarés.
 — Nie odezwał się Dubois, zwracając s!ę do Gastona — nie umrzesz pan; tylko musisz zrozumieć, że są zbrodnie, których Regent nie ma prawa przebaczyć.
 — A jednak mnie przebaczył! — zawołał Gaston.
 — Bo jesteś małżonkiem Heleny — odrzekł książę.
 — Mylisz się, Mości książę, nie jestem nim i nigdy nie będę, a że takie poświęcenie pociąga za sobą śmierć, więc umrę!
 — Aa! zauważył Dubois — nie umiera się z miłości. Dobre to było za dawnych czasów, ale nie dziś.
 — Masz pan słuszność, ale od noża zawsze można umrzeć.
 Mówiąc to, Gaston schylił się i podniósł nóż leżący na ziemi. Dubois nie poruszył się Regent postąpił jeden krok.
 — Rzuć pan broń! — powiedział wyniośle.
 Gaston oparł koniec noża na piersi.
 — Rzuć, mówię ci! — powtórzył książę.
 — Daruj życie moim przyjaciołom! — błagał Gaston.
 Regent zwrócił się do pana Dubois, który uśmiechał się wciąż szyderczo.
 — Dobrze — odpowiedział Regent — Żyć będą.