Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/368

 — Ah! Mości książę! — zawołał Gaston, chwytając rękę księcia i niosąc ją do ust. — Jesteś miłosiernym jak sam Bóg!
 — Mości książę! popełniasz błąd nie do darowania — przemówił zimno Dubois.
 — Co? — zawołał Gaston zdziwiony — pan jesteś...
 — Ksiądz Dubois, do usług! — odparł z ukłonem Le Jonquiére.
 — Mości książę! — błagał Gaston. — Słuchaj tylko głosu serca, zaklinam cię!
 — Mości książę! nie podpisuj nic! — upominał Dubois.
 — Podpisz, Mości książę! podpisz — powtarzał Gaston. — Przyrzekłeś ich ułaskawić, a twoje słowo jest święte.
 — Dubois! — podpiszę przemówił książę.
 — Postanowiłeś to nie odwołalnie, Mości książę?
 — Dałem już słowo.
 — Dobrze; jak się podoba Waszej Królewskiej Wysokości.
 — Ale natychmiast, nieprawdaż, Mości książę? zaraz? — wołał Gaston. — Nie wiem, dlaczego lękam się... Łaski dla nich! łaski! błagam!
 — Ah! mój panie! — przerwał Dubois — jeżeli książę obiecał, cóż zależy, czy pięć minut wcześniej, czy później to uczyni?
 Regent spojrzał z niepokojem na pana Dubois.