Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/371

 — Chodź, rozmówimy się. Mam zaledwie parę chwil wolnych... Heleno! książę opowie ci to wszystko...
 — Jedno mi tylko powiedz — przerwała Helena. — Jaki los ciebie czeka, Gastonie?
 — Najszczęśliwszy na świecie, Heleno. Będę twoim mężem, bogatym, szanowanym.. Szaleję z radości!
 — Zostajesz ze mną?
 — Nie, wyjeżdżam.
 — Boże!
 — Ale powrócę.
 — Znowu mamy się rozłączyć?
 — Na trzy dni tylko, nie dłużej.
 — Dokąd jedziesz?
 — Do Nantes z rozkazem ułaskawienia moich towarzyszów; są skazani na śmierć, a mnie będą zawdzięczali życie, czy ty to rozumiesz? Nie zatrzymuj mnie, Heleno; pomyśl, co wycierpiałaś czekając na mnie...
 — Dlaczego nie zabierasz mnie z sobą, Gastonie?
 — Heleno!
 — Błagam cię! jedźmy razem.
 — Niepodobna!
 — Dlaczego?
 — Bo w ciągu dwudziestu godzin powinienem dojechać do Nantes.
 — Pojadę z tobą, choćbym miała umrzeć ze zmęczenia!