Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/38

 I lornetował kobietę z większą jeszcze uwagą. Dubois śmiał się, ukradkiem.
 — Ależ to — mówił dalej regent — brunetka z błękitnemi oczyma...
 — Nie myli się wasza wysokość — zaśmiał się Dubois.
 — Ten biust uroczy, te ręce wykwintne...
 — Dalej, dalej.
 — Ta buzia różana...
 — Jeszcze dalej!
 — Ależ nie, nie mylę się! To Mysz!
 — Aha!
 — Jakto, złoczyńco, ty właśnie dla niego wybrałeś Mysz!
 — Jednę z najrozkoszniejszych dziewcząt, mości książę, nimfę Opery; zdawało mi się, że nic właściwszego dla rozkrępowania młodzieńca.
 — Toś ty mi taką gotował niespodziankę, mówiąc, że obsługiwać go będą lokaje ojca, że pić będzie wino ojca i romansować z...
 — Z kochanką ojca? Tak, mości książę.
 — Ależ złoczyńco! — zawołał książę — tyś się dopuścił niemal zbrodni!
 — Ba! skoro chodziło o rozkrępowanie go...
 — I ona przyjmuje takie partye?
 — To jej zajęcie, mości książę.
 — A z kim ona sądzi, że jest w tej chwili?