Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/382

przeszkadzać do zaspokojenia pragnienia. Idź i przynieś nam wina!
 Krzysztof wyszedł i powrócił po dziesięciu minutach z butelką w ręku. Skazani, którzy zostali przy stole, napełnili kieliszki.
 — Zdrowie Gastona! — zawołał Pontcalec, spoglądając znacząco na towarzyszów.
 Wychylili kieliszki wszyscy, z wyjątkiem pana Montlouis, który, niosąc kieliszek do ust, zatrzymał się i zaczął nadsłuchiwać.
 — Cóż tam? — zapytał Pontcalec.
 — Biją w bębny! — oznajmił Montlouis, wyciągając rękę w kierunku dochodzącego odgłosu.
 — Czyś nie słyszał, co powiedział Krzysztof, że to wojsko powraca do koszar? — objaśnił Talhouet.
 — Nie! przeciwnie, to wojsko wychodzi z koszar; to nie odwrót, lecz pobudka.
 — Pobndka! — powtórzył Talhouet. — Co u dyabła może to znaczyć?
 — Nic dobrego — dodał Montlouis, potrząsając głową.
 — Krzysztofie — zwrócił się Pontcalec do wchodzącego strażnika. — Dowiedz się, co to!
 — Dobrze, panie margrabio, za chwilę dowiedzą się panowie — odpowiedział strażnik.
 Wybiegł z izby, której nie zapomniał jednak zamknąć starannie. Więźniowie pozostali sami milczący i niespokojni. Po upływie dzie-