Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/39

 — Ze szlachcicem z prowincyi, który przybył do Paryża dla połknięcia otrzymanego spadku.
 — Kto jej towarzyszy z boku?
 — O! co tego, to nie wiem. Sam kawaler de M... zobowiązał się skompletować kwartet.
 W tej chwili kobieta, siedząca obok kawalera, zdając się słyszeć jakieś szepty, podniosła głowę w stronę rozmawiających.
 — A to co! — zawołał Dubois, osłupiały z kolei — ależ ja się nie mylę!
 — Co takiego?
 — Ta druga kobieta...
 Ładna biesiadniczka obejrzała się znowu.
 — To Julka! — ozwał się Dubois. — Ah! niegodziwa!
 — A! — rzekł książę — oto rzecz ciekawa: twoja kochanka i moja! Słowo honoru, oddał bym wiele, ażebym mógł śmiać się dowoli.
 — Zaraz, zaraz, mości książę.
 — Cóżeś ty oszalał! co chcesz zrobić, Dubois? Rozkazuję ci pozostać...! Ja ciekawy jestem, jak się to wszystko skończy.
 — Słucham, mości książę, ale oświadczam...
 — Co?
 — Że nie wierzę odtąd w cnotę kobiecą.
 — Dubois — rzekł regent, siadając na kanapie, podczas gdy Dubois uczynił to sa-