Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/40

mo — jesteś nieocenionym, słowo honoru! Pozwól mi śmiać się, albo się uduszę.
 — Ano, to śmiejmy się, mości książę, ale pocichu; jest wtem słuszność, trzeba zobaczyć, jak się to skończy.
 I śmieli się obaj najciszej, jak tylko mogli, poczem zajęli znowu w swej dostrzegalni miejsce na chwilę opuszczone.
 Biedna Mysz ziewała do opadnięcia szczęk.
 — Wiecie co, miłościwy panie — rzekł Dubois — jakoś pan Ludwik nie wygląda na rozochoconego.
 — Widać, że jeszcze nie pił nic.
 — A też próżne butelki, jakie tam stoją? Przecież wino samo z nich nie uciekło.
 — Prawda, ale nie mniej zanadto poważnym jest ten szlachecki młodzik.
 — Cierpliwości! Ożywia się, słuchajmy: zaczyna mówić.
 Jakoż, wstając z fotelu, młody książę odepchnął ręką butelkę, którą mu podawała Mysz.
 — Chciałem zobaczyć — rzekł sentymentalnie — jak wygląda orgia; zobaczyłem i dosyć jestem zadowolony. Jeden z myślicieli powiedział: „Ebrietas omne vitium deliquit“ (z pijaństwa wszelki występek).
 — Co on tam wyśpiewuje, u dyabła? — zapytał regent.
 — Źle idzie — odrzekł Dubois.
 — Jakto! — zawołała sąsiadka młodego