Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/41

księcia z uśmiechem, który odsłonił rząd zębów ładniejszych od pereł — pan nie lubisz wieczerzy?
 — Nie lubię jeść ani pić — odparł Ludwik — jeśli nie jestem ani głodny, ani spragniony.
 — Osieł — szepnął regent.
 I zwrócił się do Dubois, który sobie przygryzał wargi.
 Towarzysz księcia Ludwika zaczął się śmiać i powiedział doń:
 — Z pod tej reguły wyjmujecie zapewne nasze urocze współbiesiadniczki?
 — Co pan przez to rozumiesz?
 — Aha! gniewa się — rzekł regent — to dobrze!
 — Dobrze! — powtórzył Dubois.
 — Rozumiem, panie — odparł kawaler — że nie ubliżycie tym damom, okazując małą dbałość o korzystanie z ich towarzystwa przez usunięcie się.
 — Późno się robi — odrzucił książę Ludwik.
 — O! jeszcze nie północ.
 — A przytem — dodał młody książę, szukając wymówki — a przytem... ja jestem z kimś zaręczony.
 Damy buchnęły śmiechem.
 — A to dureń! — szepnął Dubois.
 — Co ty mówisz? — rzekł regent.
 — Ah! prawda, zapomniałem się! Przepraszam waszą książęcą mość.