Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/49

ustami kieliszka szampana — czy nie mówiłem, że wino jest wyborne?
 — I cóż, Myszko, — rzekł regent — czy nie poznajesz tego wina?
 — Mości książę — odrzekła tancerka — z winem to jak z kochankami.
 — Rozumiem; nie możesz mieć tak szerokiej pamięci. Doprawdy, Myszko, ty nie tylko jesteś najdzielniejszą, ale i najuczciwszą z dziewcząt, jakie znam. O! w tobie niema obłudy — mówił z westchnieniem.
 — Ano, skoro miłościwy pan tak tę rzecz bierze...
 — Więc co?
 — To ja pozwolę sobie zapytać.
 — Pytaj, a odpowiem.
 — Czy wasza książęca mość zna się na snach?
 — Jestem wróżbitą.
 — To mi wasza książęca mość wytłómaczy mój?
 — Lepiej, niż ktobądź, Myszko. Wreszcie, gdybym się potknął, to jest tu Dubois, który likwiduje mi dwa miliony rocznie na pewne wydatki szczególne, mające na celu poznanie dobrych i złych snów, jakie tworzą się w mojem królestwie.
 — A więc?
 — Gdybym nie podołał, to Dubois dokończy. Opowiadaj zatem swój sen.