Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/53

 — Jakto! — zawołała tancerka, przeciągając się w fotelu i wybuchając śmiechem. — Jakto, ten młodzieniec, ten teolog, ten jansenista?...
 — Dalej, dalej!...
 — Któregom widziała we śnie?...
 — Tak.
 — Na miejscu waszej książęcej mości?...
 — Tu na tem samem miejscu.
 — To jego książęca mość, Ludwik Orleański?
 — On sam.
 — Ah! miłościwy panie — zawołała Mysz — jakżeż wasz syn do was niepodobny i jak to dobrze, żem się przebudziła!
 — To nie tak, jak ja — odezwała się Julka.
 — A co, czy nie mówiłem waszej książęcej mości? — zawołał Dubois. — Moja kochana Julko, wór złota za ciebie!
 — Więc ty zawsze mnie kochasz, Myszko? — rzekł regent.
 — Co prawda, to mam do was słabość, miłościwy panie.
 — Pomimo twych snów?
 — Tak, miłościwy panie, a czasami nawet z okazyi tych snów.
 — Niebardzo to pochlebnie, jeżeli wszystkie twe sny podobne do dzisiejszego.
 — Ah! proszę mi wierzyć, że nie mam znowu snów każdej nocy.
 I przy tej odpowiedzi, która umocniła jeszcze jego królewską wysokość w opinii,