Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/64

 — Ah, panie — rzekł wzgardliwie Gaston.
 — Odpowiadajcie szczerem słowem, nie zaś wzgardliwymi uśmiechami; odpowiadajcie, panie de Chanlay, rozkazuję wam!
 — Zmiłuj się, odpowiadaj — dodali razem Couedic i Montlouis.
 — Ależ na co mam odpowiadać?
 — Objaśnij częste swe od dwóch miesięcy wycieczki, tajemniczość, jaką życie swe osłaniasz, nie chcąc raz lub dwa w tygodniu przybywać na nasze zebrania nocne. Oświadczamy ci otwarcie, Gastonie, że te wycieczki, te tajemnice zaniepokoiły nas. Powiedz zatem słowo, a niepokój nasz zniknie.
 — Wszak pan przyznać musisz, żeś coś zawinił, skoroś się ukrywał, zamiast jechać dalej drogą — rzekł Pontcalec.
 — Nie mogłem jechać dalej, ponieważ koń mi okulawiał; może pan zobaczyć krew na śniegu.
 — Dlaczego-żeś się ukrywał, kawalerze?
 — Dlatego, żeby się przedewszystkiem dowiedzieć, kto mnie ściga. Czyż ja nie tak samo się obawiam aresztowania, jak panowie?
 — Dokąd-żeś, słowem, jechał?
 — Gdybyście panowie szli za mną trop w trop, przekonalibyście się, żem nie jechał do Clisson.
 — Ale też i nie do Paryża?
 — Panowie, miejcież ufność we mnie, proszę, i oszczędzajcie mą tajemnicę... Jest to