Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/69

 — Ah! kawalerze — zawołał margrabia de Pontcalec — przebacz nam, uściskaj mnie!
 — Chętnie, margrabio, ale zniszczyliście cząstkę mego szczęścia.
 — Jakto?
 — Przebóg! ja chciałem sam jeden tylko wiedzieć o mojej miłości; ja tak potrzebuję iluzyi i odwagi! Czyż to ja nie ostatni raz widzieć ją mam dziś wieczór?
 — Kto wie, kawalerze? Zdaje mi się, że zbyt smutno spoglądacie w przyszłość.
 — Wiem ci ja, co mówię.
 — Jeżeli wam się powiedzie, a przy waszem męztwie, stanowczości i zimnej krwi powieść się powinno, kawalerze, wtedy Francya jest wolną, Francya wam zawdzięczać będzie wolność swoją, i wy panem będziecie wszystkiego, co wam się podoba.
 — Tak, margrabio, jeśli mnie się powiedzie, to dla was; ale mój los z góry jest oznaczony.
 — No, no, nie traćcie ducha, kawalerze! A tymczasem pozwólcie nam przyjrzeć się nieco swym przedsięwzięciom miłosnym.
 — Jeszcze nieufność, margrabio? — Zawsze, mój kochany Gastonie; ja nie ufam nawet samemu sobie, i to rzecz bardzo naturalna. Skoroście mnie uczynili swoim zwierz-