Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/78

 — Nie sądzę, ja wyjeżdżam jutro.
 — A w którą stronę?
 — Ku Paryżowi.
 — Jakto! Więc ty wyjeżdżasz?..
 — Do Paryża.
 — Wielki Boże! — zawołał Gaston — ja również.
 — I ty także, Gastonie?
 — I ja, Heleno! Nie rozłączamy się zatem.
 — Boże mój, Boże! Co ty mówisz, Gastonie?
 — Żeśmy daremnie oskarżali los, a on mści się, dając nam więcej, niż byśmy spodziewać się mogli. Nietylko będziemy się widywać w ciągu drogi, ale i w samym Paryżu. W jaki sposób wyjeżdżasz?
 — W powozie klasztornym, sądzę, a końmi pocztowymi, i to z długimi wypoczynkami, ażebym się nie znużyła.
 — Z kim wyjeżdżasz?
 — Z zakonnicą, którą mi dają do towarzystwa, i która powróci zaraz do klasztoru, jak tylko mnie odda w ręce osób, czekających na mnie.
 — Zatem wszystko się składa jaknajlepiej, Heleno. Ja będę jechał konno, niby obcy podróżny: co wieczór będę mógł z tobą rozmawiać, a nie, to choć popatrzeć na ciebie; tym sposobem jesteśmy tylko w połowie rozłączeni.
 I oboje młodzi, z tą niezatracalną ufnością młodości w przyszłość — zeszedłszy się ze łzami