Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/151

 — Zanotuje się to w protokóle... — rzekł Simon z nadęciem.
 — Dajże pokój, są to przyjaciele urzędnika Maurycego, jednego z najgorliwszych patrjotów.
 — Są to spiskowi, mówię ci, zresztą gmina sama tę rzecz rozstrzygnie.
 — Cóż to, chciałbyś mnie denuncjować szpiegu niegodziwy?...
 — Tylko się ty sama nie denuncjuj, babo przeklęta.
 — Ja?... a cóż chcesz, abym denuncjowała?...
 — To co się tu stało.
 — Ale kiedy nic się nie stało.
 — Gdzie byli ci arystokraci?...
 — Tam, na schodach.
 — I mówili z nią?...
 — Parę słów.
 — Parę słów, a widzisz; czuć tu zresztą arystokracją.
 — Czuć goździk...
 — Goździk?... jaki goździk?...
 — Bo obywatelka miała bukiet pachnący.
 — Jaka obywatelka?...
 — Ta co przypatrywała się przechodzącej królowej.
 — A widzisz, mówisz „królowej“, matko Tison, zgubi cię przestawanie z arystokratami, zgubi cię. Ale poczemże ja to stąpam?... — powiedział schylając się Simon.
 — A!... — rzekła stara Tison, — nastąpiłeś właśnie na kwiatek, na goździk; wypadł zapewne z rąk obywatelki Dixmer, podczas gdy Marja Antonina wyjmowała jeden z jej bukietu.
 — Wdowa Kapet wzięła kwiat z bukietu obywatelki Dixmer?... — zapytał Simon.
 — Ja go sam dałem, czy słyszysz?... — zawołał groźnym głosem Maurycy, który zniecierpliwiony od kilku już chwil słuchał tej rozmowy.
 — Dobrze, dobrze... widzę, co widzę i wiem, co mówię... — mruknął Simon, trzymając ciągle w ręku goździk nogą zdeptany.
 — A ja... — przerwał Maurycy, — wiem coś także i powiem ci; że nie masz tu w wieży nic do czynienia, i że twoje katowskie stanowisko jest tam przy małym Kapecie, którego jednak dziś nie wybijesz, bo ja tu jestem i bronić go będę.